در روز جمعه 17/12/97 درحدود ساعت 4 بعدازظهر اینجانب برای ورزشی سبک و پیاده روی به پارک ملت رفتم . پس از مدت کوتاهی همسرم درخانه مرا در آستانۀ یکی از دربهای اتاقها ، درحالت اغمای کامل و عمیق مشاهده می کند ، به اینصورت که با پاشیدن آب بسیار سرد به صورت و نیشگون گرفتن هیچگونه عکس العملی را درمن مشاهده نمی کند. در این شرایط یکی از جوانان رستم صولت خانواده به تنهائی بدن مرا بلند کرده و بر روی تختی قرارداده و تلفنی از اورژانس تهران طلب یاری می کنند .

خیلی زود اتومبیل اورژانس با دو مددکار می رسند و پس ازمعایناتی وضعیت مرا اغمای بسیار عمیق تشخیص داده و با توجه به شنیدن گزارش رفتن من ـ یکی دو ساعت قبل ـ به پارک ملت ، با اطمینان زیاد اظهار می دارند که ممکن است برای سرقت کیف و محتویات جیب هایش ، بصورت شکلات یا نوشابه مقدار زیادی مواد مخدر به او خورانده باشند . همسرم اظهار می کند که همسرم کارشناس مبارزه با دخانیات سازمان جهانی بهداشت WHO است و درعمرش حتی پکی به یک سیگار یا قلیان نزده و در بازرسی جیبها ، کیف با مقداری پول پیدا می شود و معلوم می شود تئوری خوراندن مواد مخدر برای سرقت درکار نبوده است .

بالاخره تصمیم گرفته می شود که مرا به یک بیمارستان دارای بخش I.C.U [ بخش مراقبتهای سخت ] ببرند که بیمارستان فیروزگر در نظر گرفته می شود و بعلت شلوغی ، مدتی در راهرو بخش بودم که یکی از روسای سطح بالای وزارت بهداشت که برای سرکشی به این بیمارستان آمده بود ، با مشاهده وضعیت من ، دستور می دهد که « حتماً دکتر جمالیان باید تا چند دقیقه دیگر در بخش I.C.U بستری شود . » دراین بخش با وجود یک مراقبت سطح بالای پزشکی زیر نظر آقایان دکتر بابک زمانی و دکتر مصطفی الماسی متخصصان برجسته بیماریهای مغز و اعصاب و مراقبت خیلی با اهمیت تر پرستاری ، بهترین مراقبتهای پرستاری از جمله نصب سوند ادراری و مدفوع ، لوله تغذیه از طریق بینی ، لوله و دستگاه تنفس در حنجره و تزریق سرمهای داروئی در رگها و ... صورت می گیرد ، ولی همچنان من در حالت اغمای بسیار شدید باقی مانده بودم . گذر از تعطیلات عید که اکثر پزشکان و پرستاران مرخص می شوند و بارندگیهای شدید در آن زمان در تهران که اختلالات زیادی در ارتباطات ایجاد کرده بود ، همراه با مشاهده اختلالات در ضربانات قلب ، درحالیکه پزشکان دانشمند و مشاوران آنها با آزمایشهای متعدد ، بیماری را عصبی ندانسته بودند و برای درمان ناراحتی های قلبی ، اینجانب را به بیمارستان لواسانی که آقای دکتر سیدعلی جمالیان ریاست دانشمند بیمارستان و بخش بیماریهای قلب را به عهده دارند ، منتقل می کنند بر اساس نوشته های ویکی پدیا ، در اغمای شدید ، مرگ و میر معمولاً در 4 هفته اول پدید می آید و اگر بیمار زنده بماند ، دچار زندگی نباتی می شود و هرگز سلامتی کامل را پیدا نمی کند.

ادامه مطلب...